Udomowiony ssak parzystokopytny z rodziny wielbłądowatych, wraz z gwanako i - blisko z nimi spokrewnionymi alpaką i wikunią - określane wspólną nazwą lamy. Występuje w Ameryce Południowej. Lamy wykorzystywane są głównie jako zwierzęta juczne oraz do produkcji wełny i mięsa. Dorosłe lamy osiągają do 250 kg wagi i 119 cm wysokości w kłębie. Lamy są zwierzętami socjalnymi, z rozbudowanymi zachowaniami grupowymi.
Nazwa Lama glama została wprowadzona przez Lineusza w 1758 roku. Stosowana jest także nazwa Lama guanicoe f. glama. Polskie słowo "lama" pochodzi od hiszpańskiego "llama", które z kolei jest zapożyczeniem z języka keczua – Hiszpanie tłumaczyli keczuańskie "llama" jako "owca".
Lama glama występuje w Peru, Boliwii i Argentynie. Dawniej zasięg jej występowania był znacznie
szerszy. Bezpośrednim przodkiem lamy jest gwanako, od którego lama jest nieco większa. Została
udomowiona prawdopodobnie ok. sześć tysięcy lat temu w Peru. Lamy były głównymi zwierzętami
transportowymi Inków i występowały pierwotnie na terenie całego państwa. Udomowienie gatunku
o takiej budowie ciała, jaką ma lama, prawdopodobnie spowodowało, że Inkowie nie wynaleźli koła. Lamy
były za słabe, by ciągnąć ładunki na wozach, dlatego były używane jako zwierzęta juczne. Hodowana
jest zwykle na wysokościach 2300-4000 m n.p.m. Została wprowadzona do hodowli w Ameryce
Północnej, Europie i Australii. W 2005 roku liczebność lam szacowano na około 3,8 milionów osobników.